ติดตามวัยรุ่น 5 คนจากเมืองเล็กๆ รัฐโอเรกอน ซึ่งตัดสินใจเริ่มต้นการผจญภัยครั้งสุดท้ายโดยมีโรงเรียนมัธยมปลายอยู่เบื้องหลัง นั่นคือการไปยังสถานที่ที่พวกเขาไม่เคยไป นั่นคือชายฝั่งแปซิฟิกที่อยู่ห่างออกไป 500 ไมล์ แผนของพวกเขาทั้งหมด: “F***k it”

ที่ที่การเดินทางของ Kerouac ถูกกำหนดให้เป็นเพลงประกอบของดนตรีแจ๊ส วัยรุ่นใน “Gasoline Rainbow” ต่างยอมรับว่าพวกเขาชื่นชอบ Biggie Smalls เช่นเดียวกับที่พวกเขาทำเพื่อ Enya โดยบังคับใช้อิทธิพลหลากวัฒนธรรมที่แทรกซึมอยู่ในเรื่องราว พวกเขาเชื่อมโยงกับผู้คนทุกประเภทตลอดเส้นทาง ไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่นที่มีความคิดเหมือนกัน กุ๊ยพังค์ที่คิดว่าตนเองเป็นพังก์ที่กลายมาเป็นที่ปรึกษาของการเดินทาง และแม้กระทั่งชายหนุ่มที่พวกเขาบังเอิญพบเห็นความไม่แน่นอนของเยาวชนอย่างโจ่งแจ้งโดยบังเอิญข้ามถนนใน กลางดึกแล้วขึ้นรถตู้ของพวกเขา ความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ของการสนทนาที่รอบคอบ ควบคู่ไปกับการตัดสินใจที่บางครั้งก็เกี่ยวข้องกับการตัดสินใจ ได้นำภาพยนตร์ที่มีเนื้อหาตรงไปตรงมามารวมกัน

“สายรุ้งน้ำมัน” ให้ความรู้สึกเหมือนมีชีวิต หายใจ และหัวเราะ มันไม่ใช่ภาพล้อเลียนของกลุ่ม Gen-Z หรือเอกสารความปรารถนาเกี่ยวกับสิ่งที่เราหวังหรือตั้งทฤษฎีว่าเยาวชนในปี 2020 จะเป็น และเทคนิคแบบลงมือปฏิบัติส่วนใหญ่ของพี่น้อง Ross ช่วยให้สิ่งนี้เจริญรุ่งเรือง ในฐานะที่ฉันเป็นคน Gen-Zer (แม้ว่าจะอายุมากแล้วก็ตาม) การมองคนรุ่นของฉันผ่านเลนส์ที่มีความสามารถทางอินเทอร์เน็ต ความตระหนักรู้ด้านสุขภาพจิต และความเอร็ดอร่อยทางการเมืองเป็นเรื่องง่าย แม้ว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ฉันชื่นชมอย่างยิ่ง แต่ฉันพบว่าตัวเองละเลยที่จะยอมรับหลักการสำคัญของเยาวชนที่ยืนหยัดท่ามกลางการโจมตีที่ไม่มีที่สิ้นสุดของการลงโทษที่เลื่อนลอยและการตระหนักรู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เกี่ยวกับชะตากรรมทั้งใกล้และไกล สิ่งที่ Gen-Z มีก็คือสิทธิพิเศษที่ได้ออกเดินทางเพื่อค้นหาตัวเอง ความหน้าด้าน และการมองโลกในแง่ดีของการพยายามไปสู่สิ่งที่ไม่รู้จัก และ “Gasoline Rainbow” ก็เป็นลูกเตะที่สนุกสนานและมีความหวังในกางเกงที่ทำให้ฉันนึกถึง